Tijd om te gaan

Het is maandagmorgen. De koffers zijn ingepakt, muren zijn leeg, kakkerlakken zijn uitgezwaaid en de lange broek ligt klaar om aangetrokken te worden. Vanmiddag om 15.45u vliegen we en morgen om 07.00u (Nederlandse tijd) komen we aan. Na drie maanden is de tijd aangebroken dat we weer naar huis gaan, maar niet voordat ik jullie een laatste Curaçao-update gegeven heb.

Natuurlijk hebben we onze laatste 1,5 week nog even flink genoten van de zon. Ons to-strand lijstje is helemaal afgewerkt, heel veel prachtige stranden van Curaçao hebben we mogen zien. Zo stond Playa Lagun nog in de planning. Hier zijn we in het paasweekend heen gegaan, precies de goede tijd om de kampeerkwaliteiten van de bewoners te mogen aanschouwen. Deze gaan namelijk tijdens vakanties met hun tentje op een van de stranden staan. Inclusief lekkere barbecue. De vis werd voor onze ogen in het water geslacht. Huppakee orgaantjes terug de zee in, dus als je iets glibberigs langs je been voelt glijden…
Ook zijn we naar Playa Jeremi geweest. Een mooi, maar wel klein strand. Gelukkig ook niet heel druk, op een gegeven moment lagen we daar zelfs alleen. Ook nog een Antilliaans meisje mijn zandkasteelbouwkwaliteiten laten zien.
In de zee bij blauwbaai kwam een of andere onderzoeker (helaas heb ik een geheimhoudingsplicht ondertekend, dus hier mag ik verder niks over zeggen) kletsen met Christel en mij. Of wij zussen waren. Al heel vaak gevraagd, maar nee (of moeten jullie iets vertellen papa/mama?). Hij kon toch wel heel duidelijk zien dat we van elkaar houden, dat er een geestelijke klik tussen ons was. Uuhh, uiteraard…

Verder hebben we ook nog een paar feestjes meegepakt. Zo ben ik zo ongeveer verloofd op Wet ’n Wild. Twee mannen wilden om mij vechten. Helaas niet in mijn bijzijn doen, dat had ik toch wel willen zien. Voordat het zover kwam, had er één al gewonnen geloof ik. Die deelde namelijk mee dat hij met mij ging trouwen. Oja? Hij vertelde er nog wel even bij dat het niet perse die dag moest, maar in ieder geval ooit. Het zal…
Ook hebben we de derde Spring Break overleefd. Erg grappig om te zien dat er op de parkeerplaats altijd een heleboel vaders in auto’s zitten te wachten op hun kind. Als je rondkijkt is het net of je op het schoolplein staat. Behalve dan dat het donker is en de vaders iets ouder zijn.

Je kan niet van de zon genieten zonder een goede barbecue. Dit hebben we dus vorige week ook maar weer eens gedaan. Oke niet echt in de zon, want die is hier al om 19.00u onder. Maar we hebben er wel van genoten. Dat het even geduurd heeft, mag de pret niet drukken. Wij hebben wel weer laten zien dat vrouwen niet zo goed zijn in het aansteken van een barbecue. Gelukkig kwam er een reddende engel a.k.a. Antilliaanse man. Christel was er snel vandoor, dus ik mocht uitleggen waarom er een stamppotstamper naast de barbecue lag (Uhm, om houtskool te stampen? Leg maar gauw weer terug…). De lampenolie werd tevoorschijn getoverd en binnen de kortste keren brandde het vuurtje. De Antilliaan was nog wel heel trots op ons dat we voor de veiligheid een fles water naast de barbecue hadden liggen. We hebben hem maar niet verteld dat deze er al een aantal weken lag sinds iemand hem na het eten naar buiten had gegooid.

Vorige week zaterdag vonden Christel en ik het wel tijd voor een goede massage en zijn we hier naar een spa gegaan. Onze hoop op grote donkere meneren was helaas al snel vervlogen, het waren kleine mevrouwen. Maar gelukkig was het wel een hele fijne massage. Op een gegeven moment waren de vrouwen zonder iets te zeggen verdwenen. We hebben een kwartier op de tafel liggen wachten, maar blijkbaar waren we al klaar. Het is toch gek om zomaar weg te lopen of zijn wij nou zulke massage-kneuzen?

Woensdag gingen we op safari in het Christoffelpark. Samen met de gids en een gezin gingen we op pad. De moeder was nogal angstig aangelegd. Helaas voor haar was er een democratie regel wat betreft de snelheid (rustig of ruig) en schreeuwden wij extra hard ruig samen met de kinderen. Hier was niks van gelogen, gillend als een malle reden we over alle heuvels. De gids heeft ons een kaartje voor een pretpark bespaard. Verder was het een erg interessante tocht. Op verschillende plekken in het park stapten we uit en heeft de gids het een en ander verteld. We merkten dat we door onze stage al heel veel wisten (bedankt Leon). Maar toch een hele leuke safari gehad, echt een aanrader!

Vrijdag ben ik samen met Christel naar de likeurfabriek geweest. Hier worden de bekende gekleurde likeuren gemaakt. Het was erg klein en na een half uur stonden we weer buiten. Maar wel heel leuk om te zien. En het was gratis (inclusief proeven), niet geheel onbelangrijk.

Afgelopen zaterdag was het koningsdag. In Nederland in ieder geval, want hier vieren ze het dus de 30e. Helaas missen we ze dus precies alle twee. Gelukkig was er zaterdagavond bij Bermuda wel een soort koningsdagfeestje. Een beetje oranje lippenstift en we mochten gratis naar binnen. Hier was behalve het feest ook een waarzegster en een spookhuis. Christel krijgt zo’n beetje alles wat haar hartje begeert (liefde, geld, gezondheid) en ik krijg vooral geld (welke loterijen komen eraan?). Het spookhuis was niet zo heel denderend. Maar wel spannend genoeg om Christel haar drankje over zichzelf te laten gooien. Verder was het vooral een hele gezellige avond.

Gisteren was alweer onze laatste dag. Ik heb mijn spullen ingepakt en alles opgeruimd. We zijn nog wat wezen drinken bij Kokomo, wat toch wel een beetje ons strandje was (aangezien het zo dichtbij is dat we er altijd na stage heen gingen). ’s Avonds was er nog een beach festival bij Cabana en hebben we onze tijd hier dus nog met een leuk feestje afgesloten.

En dat was het dan, een heel gek idee! De drie maanden hier zijn voorbij gevlogen. Ik heb echt een ontzettend leuke tijd gehad en ik vind het erg jammer dat ik weer terug moet. Maar ik ben wel blij dat ik iedereen weer kan zien en ik kom vast ooit nog weer terug. Allemaal bedankt voor het lezen van mijn blog en voor alle leuke reacties! En tot in Nederland dan maar weer :)
Liefs Alysha