Goede morgen!

Hallo allemaal! Het is weer tijd voor een update vanuit het zonnige Curaçao. Het is nu half 1 ’s nachts terwijl ik dit aan het typen ben. Niet heel bijzonder, aangezien iedereen wel weet dat mijn energieke top ergens rond deze avonduurtjes ligt. Wat ik erg grappig vind, is dat je dat hier sowieso veel ziet. Mensen die ’s nachts om 3 uur nog lekker met hun tuinsetje voor de deur zitten of rond die tijd zelfs de auto staan te wassen. Misschien ook wel een kwestie van het toppunt van de poco poco mentaliteit. Ik móét mijn auto echt voor morgen gewassen hebben. Nou dan kan dat natuurlijk ook om 3 uur ’s nachts nog. Komt me totaal niet bekend voor (kuch)…

We hebben een kort nachtje voor de boeg. Maike en Freke (een vriendin van Maike die even op bezoek is) gaan morgen naar Klein Curaçao, en wel met de boot van 06.45u. Goede morgen! Nou hoor ik u denken, dan kan Alysha toch lekker in bed blijven liggen?! Niet dus, wij zijn namelijk de gelukkigen die ze weg mogen brengen. De wekker staat dus om 05.15u en Barry vertrekt stipt om 05.50u. Gelukkig gaan we het nuttige met het aangename verenigen en plakken we er een stranddagje aan vast. Inclusief ontbijt bij zonsopgang! Als dat het niet waard is…

Afgelopen nacht was ook al niet erg ontspannen. We hadden het geweldige plan opgevat om de Christoffelberg te gaan beklimmen en daarom om 06.45 uur in Barry weg te scheuren. En dat terwijl we pas om 02.30 uur in bed lagen na een stapavondje. Helaas werd ik niet veel later alweer wakker met migraine. Na een paar uur wakker liggen in mijn bed gecombineerd te hebben met misselijk boven de pot hangen, kon ik amper op mijn benen staan. Laat staan een 400 meter hoge berg beklimmen… Helaas moest ik dat avontuurtje dus aan mij voorbij laten gaan. Maar gelukkig was Eline zo lief om aan te bieden nog een keer met mij te gaan. Dat arme kind was alleen even vergeten af te wachten hoe erg de hel zou zijn. Tja, beloofd is beloofd…

Vorige week vrijdag was het Valentijnsdag. Valentijnsdag is hier een groot (lichtelijk Amerikaans) feest met allemaal hapjes, drankjes en activiteiten. We mochten deze dag helpen op de Franciscusschool, dat is de school waar Maike en Christel stage lopen. We hebben mogen meemaken hoe Christel als echte Antilliaanse juf voor de klas stond: ‘Stílte booooterhámm.’ (maar dan een beetje anders) En we hebben alle lieve kindjes mogen schminken. Helaas kon ik de helft van de kleine puppy’s niet helemaal verstaan, maar die heb ik maar gewoon als prinses onder gekalkt. Heel erg leuk om de school en alle kinderen te zien, want dat moeten wij natuurlijk missen aangezien we niet op een school stage lopen.

Zaterdag was ons grootste avontuur van de week. We waren gezellig wezen stappen in Bermuda en reden richting huis vanaf de parkeerplaats. Om bepaalde redenen die hier niet genoemd zullen worden, waren we (blijkbaar) alle vijf nogal afgeleid en reden we op de verkeerde plek de parkeerplaats af. Tegen het verkeer in dus… Nou, dat hebben we geweten. Binnen no time werden we aangehouden door een politieauto. De agent klonk en zag eruit alsof hij de afgelopen 50 jaar geen behoorlijk avontuurtje beleefd had en had zijn verhaaltje aardig klaar. Waarschijnlijk zagen we eruit als een stelletje losgeslagen criminelen, want al gauw werd er een tweede politieauto waardoor beide ons helemaal in konden sluiten. Ze waren nog niet helemaal zeker van hun zaakje, dus de zwaailichten werden ook nog maar even aangezet. Toen de oh zo vriendelijke agent zijn auto in dook werd er al gauw gespeculeerd naar zijn volgende troef: handboeien, pistool of toch een taser? Helaas was de troef iets minder spannend: een boete van maar liefst 50 gulden (20 euro, wat een lachertje). Oke natuurlijk was het erg gevaarlijk wat wij deden en zijn we er ook wel van geschrokken, maar ze reageerden hier wel heel erg overdreven… Een grappig detail: de bestuurder heeft helemaal niet hoeven blazen en op de boete konden we ook nergens terug vinden dat dronken rijden strafbaar is hier.
Dat we de grootste criminelen van Curaçao en omstreken zijn, werd de volgende dag alweer bevestigd. We waren op weg naar de Grote Knip (ik mocht rijden), toen we achter een politieauto kwamen te rijden. Dat duurde niet lang. Zo gauw de agent ons in de gaten kreeg, ging hij even naar links en liet ons erlangs waarna hij weer achter ons aan reed. Oh oh, zweethandjes! Iedereen gordel vast? Rijd ik niet te hard? Waar is mijn rijbewijs? Gelukkig sloeg hij een stuk verder linksaf en konden wij doorrijden naar het strand. Je raadt nooit wie er aan kwam rijden toen we daar stopten. Robbie Williams!!! Nee helaas is dat niet waar, het was de politieagent… Hij stapte uit, heeft ons een kwartier staan observeren en reed toen weer weg. Hoe maf is dat?!!
Gelukkig hebben we inmiddels de bekeuring betaald (zie foto) en zijn hopelijk alle wanted posters van het eiland verwijderd.

Natuurlijk hebben we ook ergens deze week nog een keer wat daagjes stage gelopen. Dit was lekker chaotisch. Zo hebben we ’s morgens 2 uur moeten wachten voordat ons kamertje open kon en wij dus aan het werk konden. Ook blijkt nu ineens dat we toch geen internet krijgen, maar een eigen computer (vrij onhandig, maar goed). We zaten afgelopen week op ons kamertje toen we een van onze buren over ons hoorden praten (denk in een flink Antilliaans accent): ‘Wie weet wie deze Nederlandse meisjes zijn die hier de hele tijd maar binnen komen en de sleutel halen? Ze zitten daar maar op dat kamertje, maar wie weet wat ze aan het doen zijn?’ En zo ging het nog wel even door, erg aardig! We twijfelden nog of we er iets van wilden zeggen, maar hebben dat toch niet gedaan. Blijkbaar is de buurvrouw in kwestie ook naar onze begeleidster gegaan, want die kwam later bij ons over haar klagen. Gelukkig hebben we deze week wel redelijk wat werk kunnen doen en ook een erg leuk gesprek gehad met onze begeleider Leon Pors. Hij is geoloog hier en kan een heleboel (en erg gepassioneerd) over het eiland vertellen!

Misschien wel leuk om af te sluiten met een lijstje van dingen die hier heel anders zijn, maar waar ik inmiddels al wel aan gewend ben. Zo is woensdag gehaktdag hier standaard woensdag Cabana-avond.
 - Laat ik na onze ‘gehaktdag’ maar meteen beginnen met de wekelijkse feestjes hier. We zijn standaard elke week zo’n 4 of 5 avonden op stap. Van Bermuda, Cabana, Wet & Wild tot de openlucht bioscoop. Valt je ook op dat ze in dit stuk bijna niet genoemd zijn? Zo gewoon vind ik het al…
 - Alle beessies hier. Hagedissen en leguanen, je struikelt er bijna over! Inmiddels ben ik zo bruin dat de hagedissen op het strand zelfs denken dat ik een rots ben en over me heen banjeren (misschien moet ik wel even in de spiegel kijken, want volgens mij zijn de rotsen hier grijs). Zelfs mijn kamergenootje Lis Hagedis (eerder genoemd als Sander Salamander, ja ja ik heb ervan geleerd) begint te wennen. Voor degene die al bijna de dierenbescherming op me af wilden sturen: Lis is dus inderdaad niet vergast.
 - Barry, onze lieve trouwe barrel die ons overal mee naartoe sleept. Verticale hellingen, zandbakken en drempels: niets is hem te gek. Al heeft Barry wel lichtelijk een probleempje met zijn vering en moeten we daarom allemaal bij een drempel even de lucht in springen. Dus als iemand daar tips voor heeft…
 - Met je slippers het huis rondlopen aangezien het anders te smerig voor woorden is.
 - De mieren die in de douche lopen.
 - De kakkerlakken. Oke, Kakkie-Karin-Kakkerlak is nog een stapje te ver maar de kleine puppy’s zijn niet meer zo angstaanjagend.
 - De zon (geen verrassing, waarom staat die pas hier?!)’
 - De stranden. Hier liggen we vrijwel dagelijks en het is helemaal geen straf om daaraan te wennen!
 - De kleur van de zee. We letten er niet meer zo goed op, maar als je even goed kijkt is hij toch wel echt heel erg mooi blauw…

Hopelijk klinkt het zonder de beschrijving van alle stranddagjes en feestjes nog steeds zo fijn als het daadwerkelijk is, want fijn is het hier zeker! Voor de zekerheid zal ik in ieder geval nog weer wat foto’s toevoegen ;)